Je bent in de 40 jaar, hoogopgeleid en sociaal geëngageerd. Ondanks dat je een leven leidt dat maatschappelijk gezien als succesvol wordt beschouwd met een goede baan, een respectabel inkomen en eventueel een gezin waar je trots op bent, voel je vanbinnen dat er iets knaagt. Rationeel gezien zou je niets tekort moeten komen, maar je voelt dat je meer in je mars hebt dan wat je tot nu toe hebt laten zien.

Je hebt al enig opzoekwerk gedaan en verschillende vacatures bekeken. Toch heb je eigenlijk geen idee waarop je moet solliciteren. De kern van het probleem lijkt te zijn dat je nog niet goed weet welk deel in jou nu net aangesproken wil worden in een job. Bovendien durf je de stap niet te zetten. De onzekerheid over waar je aan begint en de angst om een verkeerde beslissing te maken die impact heeft op jou en je gezin houden je tegen. Het voelt als een innerlijke strijd waar je gevangen in zit.

Herken je dit?

  • Telkens als iemand vraagt hoe het op 't werk gaat, antwoord je automatisch "çava". Maar diep vanbinnen weet je dat het anders is. Vroeger kreeg je een boost van elke nieuwe opdracht, maar nu? Het vooruitzicht om dit werk te blijven doen tot aan je pensioen bezorgt je een onaangenaam gevoel. Je hebt je talenten in je werk kunnen inzetten, maar het is dringend tijd voor iets nieuws. Het idee alleen al om de sprong te wagen is megaspannend, vooral omdat je totaal geen idee hebt wat je anders zou willen doen. Maar je weet: "als ik nu niet spring, krijg ik spijt!"
  • In een vergadering krijg je weer eens te horen hoe goed je iets hebt aangepakt. Je collega's zijn onder de indruk, maar jij haalt je schouders op. "Weet ik," denk je. Die waardering raakt je niet meer zoals vroeger. Je snakt naar meer dan dit - niet alleen erkenning voor wat je doet, maar voor alles wat je kúnt. Het voelt alsof je vastzit, terwijl je weet dat je veel meer in je mars hebt. Het frustreert je dat een deel van je ongezien blijft.
  • Terwijl je bezig bent met de dagdagelijkse taken, overvalt je ineens zo'n gevoel van "alweer dit". Het is alsof je op autopiloot werkt, keer op keer dezelfde dingen doen. Plots lijkt elke taak zwaar, leeg en zonder zin - een groot verschil met de goesting en tevredenheid die je vroeger had. Die momenten van plezier en engagement zijn ver zoek. Het besef dat wat ooit fris en uitdagend was, nu routine en afgezaagd is, maakt duidelijk dat het tijd is voor iets nieuws.
  • Tijdens het avondeten merk je hoe je partner en kinderen bezorgd naar je kijken. "Papa, je lacht niet meer zoveel als je over je werk vertelt," zegt je jongste zacht. Je partner knikt instemmend. "We zien dat je thuiskomt en meteen uitgeput op de bank ploft. Het lijkt alsof je passie voor je werk is verdwenen." Het treft je hoe accuraat hun observaties zijn, en het zet je aan het denken over hoe je werk je energieniveau en je humeur thuis beïnvloedt.
  • Je zit aan je bureau achter je laptop en scrolt door je mails. Tussen de zoveelste reeks vergaderverzoeken en deadlines door voel je een diep verlangen naar iets nieuws. Je snakt ernaar om jezelf opnieuw uit te dagen, om te groeien, om iets te leren dat verder gaat dan dit alles. Maar wat dat "iets" is, blijft vaag. Het idee om alles wat je kent en hebt opgebouwd achter te laten voor het onbekende, vind je heel spannend. Het is een stap die je niet zomaar durft te zetten.

En wat als je nu geen actie onderneemt?

Geen probleem. Als je nu niet springt, blijf je gewoon vasthangen in diezelfde sleur die jou steeds meer en meer naar beneden trekt. Je raakt gewoon aan het idee dat elke dag thuiskomen van 't werk synoniem staat aan moe zijn en in de zetel ploffen. Misschien moet je binnenkort wel een nieuwe zetel kopen, voor die van jou begint door te zakken onder het gewicht van al die onvervulde dromen en gemiste kansen. En dan? Dan vertel je toch gewoon aan je kleinkinderen dat je spijt hebt dat je niet de ballen hebt gehad om een nieuwe richting in te slaan. Ze zullen je nog altijd even graag zien, dat wel. Maar ergens diep vanbinnen weet je dat je ze een verhaal van moed en avontuur had kunnen vertellen, in plaats van eentje van 'wat-als' en 'had-ik-maar'

Zij gingen jou voor

  1. Tom, 43 jaar, voormalig IT-manager bij een non-profitorganisatie

"Voor ik bij Saf aanklopte, zat ik echt vast in mijn job. Elke dag was hetzelfde liedje, en ik voelde me uitgeblust. Ik wist dat ik iets anders wilde, maar had geen idee wat. Dankzij de begeleiding van Saf heb ik mijn ware passie ontdekt: les geven. Nu geef ik IT-cursussen aan volwassenen die zich willen omscholen. Ik had nooit gedacht dat ik zo'n voldoening uit mijn werk kon halen. Het was een sprong in het diepe, maar met de juiste begeleiding voelde het als een veilige sprong."

  • Liesbeth, 39 jaar, vroeger VDAB consulente

"Ik was succesvol in mijn carrière, maar voelde me innerlijk leeg. Het was alsof ik op automatische piloot leefde. Saf hielp me in te zien dat mijn creativiteit onderdrukt werd door de constante druk om te presteren. Samen hebben we een pad uitgestippeld naar een meer creatieve en bevrijdende carrière. Nu run ik mijn eigen bedrijfje in interieurdesign, en elke dag is een nieuw avontuur. Ik ben Saf dankbaar voor de moed en inzichten die ik nodig had om deze stap te zetten."

  • Jeroen, 37 jaar, vroeger kinesist

"Ik ben altijd trots geweest op mijn werk, maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat mijn huidige rol niet langer bij mijn ambities paste. De passie was weg. Saf was cruciaal in het proces om te ontdekken wat ik echt wilde en hoe ik mijn carrière kon sturen in een richting die zowel uitdagend als voldoening gevend is. Nu ben ik projectmanager bij een milieuorganisatie en werk ik aan internationale projecten die zich richten op klimaatverandering, iets waar ik altijd al gepassioneerd over ben geweest. Ik krijg weer energie van mijn werk.

Saf is sociaal, open en communicatief, scherp maar correct indien nodig. Hij is ook analytisch, komt snel bij de kern en proactief. Humor is een absolute hulpbron die hij perfect gedoseerd weet in te zetten. Iets wat hem als mens, als professional en als coach maakt tot iemand waarmee het heel prettig samenwerken is.

Jürgen Braeckevelt-Uroboros - Train2Growth